Prolog

Kilkanaście lat temu w kalifornijskim mieście Wildfire wydarzyło się wiele dziwnych rzeczy. Krwawe morderstwa, niewyjaśnione zniknięcia, brak jakichkolwiek śladów. Teraz to wszystko powróciło. Nikt z nas nie był bezpieczny.

Jesienny wiatr owiewał moją twarz. Stałem w ciszy nad grobem, w którym spoczywała moja przyjaciółka. Nie byłem w stanie się poruszyć. W głowie mi szumiało.

Czułem łzy pragnące wydostać się z moich oczu, bo to po części ja przyczyniłem się do jej śmierci. Wszystko we mnie miało ochotę krzyczeć.

Czy to musiało się wydarzyć? Czy to było konieczne?

Dziewczyna leżąca w tym grobie była jedną z najbliższych mi osób, a ja ją utraciłem. I w żaden sposób nie mogłem odzyskać jej z powrotem.

Westchnąłem ciężko przez łzy, a chłodny powiew smagał moje włosy.

Przez ostatnich kilka miesięcy moje życie diametralnie się zmieniło. Wszystko, co znałem, co lubiłem, nie miało już znaczenia. Przez ten czas zrozumiałem, czym tak naprawdę jest świat. Co to za miejsce, które sprowadza na człowieka tyle cierpienia.

Spojrzałem na szarawe niebo i zaczerpnąłem głęboko powietrza. Nie poczułem się jednak przez to lepiej.

Jedyną rzeczą, na jaką miałem ochotę, była ucieczka z tego miasta. Chciałem biec i nie zatrzymywać się, dopóki nie znajdę miejsca, które pozwoliłoby mi zapomnieć.

Może nawet nie chodziło o samo miasto, a raczej o to, że ja pragnąłem uciec od samego siebie. Dlaczego? Bo czasami nawet sobie nie mogłem zaufać.

Ta moc, moja moc, była darem, a zarazem przekleństwem. Dzięki niej mogłem zdziałać wiele dobrego, jak i złego. Korzystanie z niej niosło za sobą wiele nieprzewidzianych konsekwencji, a ja nie chciałem być zmuszony ich ponieść. Nie wiedziałem, czy jestem w stanie poradzić sobie z taką odpowiedzialnością. Po prostu nie wiedziałem.

Przymknąłem na moment oczy i spróbowałem oczyścić umysł. Nic z tego.

Po raz ostatni tego dnia spojrzałem na grób przyjaciółki i w powiedziałem w myślach "do widzenia". Chwilę potem odniosłem wrażenie, jakby ktoś kładł mi dłoń na ramieniu. Wiedziałem, że ona jest tu ze mną. Jej obecność w jakimś stopniu podniosła mnie na duchu. Spróbowałem nawet lekko się uśmiechnąć, ale czułem, że niezbyt mi to wyszło.

Kiedy już znalazłem się poza terenem cmentarza, wolnym krokiem ruszyłem do domu, w którym od jakiegoś czasu wszyscy unikali mnie jak ognia. Pewnie obawiali się, że moja "inność" wyjdzie na jaw. Najbliższe osoby odwróciły się ode mnie.

Potarłem dłonie, mając nadzieję na wykrzesanie z nich choć odrobiny ciepła. Na chwilę wystarczyło, ale potem znowu ogarnął mnie chłód.

Oglądając mój dom w zupełnej ciszy i wymarłe wręcz osiedle, miałem ochotę wydrzeć się na całe gardło. Powstrzymałem się jednak.

Otworzyłem drzwi wejściowe i nasłuchiwałem, czy ktokolwiek był w środku. Pewnie i byli, tylko ukrywali się przede mną.

Przełknąłem z trudem ślinę i z tupotem wbiegłem po schodach na piętro. Wpadłszy do swojego pokoju, zatrzasnąłem drzwi. Miałem nadzieję, że to usłyszeli.

Usiadłem na łóżku, które zaskrzypiało cicho pod moim ciężarem. Nie tylko ono nadawało się w moim życiu do wymiany.

Popatrzyłem na zdjęcia przyczepione do tablicy korkowej zawieszonej nad brązowawym biurkiem. Każde z nich przedstawiało mnie w gronie przyjaciół, na których zawsze mogłem polegać.

Pośród nich była i ona.

Jedna fotografia szczególnie przykuła moją uwagę. Zdjęcie było wykonane ponad roku temu u nas na ganku. Zbliżał się zachód słońca i siedzieliśmy przed domem, podziwiając wspaniały widok. Mój tata postanowił zrobić nam zdjęcie na tle pomarańczowego nieba, więc przytuliliśmy się.

Jej twarz od tego czasu nie uległa znacznym zmianom. Nie zniknął z niej nawet szeroki uśmiech. Ech...

Położyłem się na łóżku, będąc odwróconym ku oknu. Słyszałem auta jadące ulicą i ludzi przechodzących po chodniku. Nie słyszałem tylko własnych myśli, jakbym w ogóle nie istniał. Może nawet tak było.

Zamknąłem oczy i pogrążyłem się w mroku.

Nie chciałem się już wybudzać.