Rozdział 1.1

    Środa, 15 czerwca 2016, godzina 0:31

    Ciemną szosą pośród drzew jechał szybko Mercedes-Benz A 170. W jego wnętrzu siedziała zagadana parka: dwudziestoletni mężczyzna i jego o rok młodsza partnerka. Kłócili się właśnie o to, kogo zaproszą na jego urodziny, kiedy ich samochód zaczęła otaczać gęsta mgła.

    ‒ Alec, patrz – zawołała Trina. – Uważaj na drogę.

    Chłopak otworzył oczy szeroko ze zdumienia, ale nie zwolnił. Droga była pusta, a o tej porze raczej nikt się tu nie zapuszczał. Byli już prawie poza granicami Wildfire. Znowu skupili się na rozmowie.

    Jechali tak przez kilka minut, kiedy Trina wrzasnęła. Na środek szosy weszła jakaś kobieta, nie zwracając jakiejkolwiek uwagi na nadjeżdżający samochód. Alec zaczął hamować, ale było już za późno. Mercedes uderzył w nieznajomą, a jej ciało przeleciało nad pojazdem. Auto zatrzymało się z piskiem opon, a roztrzęsiona Trina kazała chłopakowi sprawdzić, czy potrącona oddycha. 

    Alec, udając pewność siebie opuścił pojazd i szybkim krokiem ruszył ku nieruchomemu ciału. Serce biło mu, jak szalone kiedy podszedł do kobiety i pochylił się nad nią. Zapytał, czy żyje, ale nie otrzymał odpowiedzi. Wtedy dziewczyna poderwała się z ziemi i zatopiła zęby w jego szyi. 

    Trina postanowiła opuścić samochód, ponieważ od kilku minut siedziała jak na szpilkach i oczekiwała powrotu Aleca. Wyszła z pojazdu i uświadomiła sobie, że wokoło nadal unosi się nienaturalna mgła. Popatrzyła w kierunku, w którym udał się jej chłopak i zamarła. Po nim i po poszkodowanej nie było śladu. Dziewiętnastolatka poczuła przechodzące ciarki po plecach. 

    Nagle usłyszała jakieś kroki i rozejrzała się dookoła z przestrachem. I wtedy coś ciężkiego przecięło powietrze. Twarz dziewczyny zrobiła się biała jak kreda. 

    Nieżywe ciało Aleca z hukiem spadło na maskę samochodu, a Trina wrzasnęła ze strachu i z rozpaczy. Ciało jej chłopaka było rozszarpane i ciągle wypływała z niego świeża krew. Dziewiętnastolatka poczuła łzy spływające po policzkach, ale zbyt bardzo się bała, by opłakiwać swojego chłopaka. Trina nie czekała, tylko zaczęła biec. Próbowała spokojnie oddychać, ale coś jej nie pozwalało. Czuła, jakby zimna ręka zaciskała się jej na szyi. Nagle coś pociągnęło ją ku niebu. I nastała cisza.

   

***

    Tego samego dnia, już rano. Siedemnastoletni Daniel Swanson patrzył z niechęcią na stojący na szafce nocnej budzik, który wskazywał ósmą rano. To już ostatni dzień, pomyślał. Później już śpię, do której będę chciał. I wtedy uświadomił sobie, że jeśli za piętnaście minut nie wyjdzie z domu, to będzie spóźniony. Chłopak westchnął, ale wstał i ruszył ku łazience w celu porannej toalety.

    Właśnie kończył, kiedy usłyszał dźwięk rozbijanych talerzy. Nie znowu, przeszło mu przez myśl. Wybiegł z łazienki i zszedł piętro niżej do kuchni, gdzie stał jego piętnastoletni brat Mike. Chłopak od dwóch dni miał gips na obojczyku, który złamał przez nieuważną jazdę na rowerze. Od tego czasu co chwilę coś upuszczał.

   - Co ty wyrabiasz? – westchnął Daniel i zaczął zbierać resztki talerzy, które leżały na podłodze i mogły komuś wbić się w nogi.

    - Nic takiego – odparł zdenerwowany Mike, a widząc minę brata, warknął: - Sorry, że mnie boli i mam problemy z poruszaniem.

   - Nie miałbyś takich problemów, gdybyś się nie rozbijał, gdzie popadnie – odparł niewzruszenie Daniel.

    Mike spojrzał na niego spode łba, ale już nic nie powiedział. Wtedy siedemnastolatek spojrzał na zegarek i przypomniał sobie, że musi iść do szkoły – choć i tak już był spóźniony.

    Wziął swoją torbę, do której włożył kilka zeszytów, niebieski długopis oraz śniadanie. Na dworze było dosyć chłodno, więc założył czarną skórzaną kurtkę i wybiegł z domu. Jako że poruszał się bardzo szybko, w budynku szkoły znalazł się w ciągu dziesięciu minut. Przebiegł schody na drugie piętro i już otwierał drzwi do klasy, kiedy okazało się, że są one zamknięte.    

    Daniel westchnął i ponowił próbę. Drzwi się nie otworzyły. Wtedy do nastolatka coś dotarło. W szkole było bardzo cicho, za cicho. Chłopak odwrócił się i stanął, jak wryty, bo zegar wiszący na korytarzu wskazywał bowiem siódmą trzydzieści. Danielowi na moment zamarło serce, ale po chwili ogarnął go gniew. Niech tylko wrócę do domu, to ten głupek popamięta. Swansonowi nie mieściło się w głowie, że można być aż tak głupim. Chociaż, tak naprawdę była to zagrywka bardzo w stylu jego brata i zupełnie go to nie zdziwiło.

    Daniel usiadł na ławce pod salą i wyciągnął swój telefon komórkowy. Zadzwonił do swojego najlepszego przyjaciela Zayna Nortona i zapytał, czy mógłby szybciej dzisiaj przyjść do szkoły. Nastolatek zgodził się i młodemu Swansonowi pozostało czekać. W międzyczasie korytarz zaczął wypełniać się ludźmi. W końcu koło Daniela pojawił się Zayn i zapytał:

   - Siemka. Phoebe już przyszła?

   - Nie – odparł Daniel. – Wyobraź sobie, że Mike znowu przestawił mi godzinę w budziku.

    Norton zaśmiał się i zmierzwił swoje czarne włosy: – Serio? Znowu?

   - Tak – odparł Swanson, ale jego złość na młodszego brata szybko wyparowała.

   - Hejo – zawołała nagle biegnąca w ich stronę dziewczyna.

    Jej długie brązowe włosy powiewały za nią, a oczy w tym samym kolorze błyszczały.

   - Phoebe Jenkins, co ty taka podniecona? – zapytał Daniel i wyszczerzył zęby.

   - Blondasku, koniec roku za pasem – odparła dziewczyna i usiadła obok przyjaciół. – Jak zamierzamy to uczcić?

    Zayn zrobił taką minę, jakby się zastanawiał, a Phoebe i Daniel parsknęli śmiechem.

   - Angelika wspominała, że będzie jakaś impreza na obrzeżach lasu. – Oznajmił Norton.

   - Racja – zawołała Phoebe. – Angi zawsze ma najświeższe informacje.

   - W końcu jest w komitetach organizacyjnych każdej szkolnej imprezy – zaśmiał się Daniel. – Tak jak i my.

    Przyjaciele zaczęli się śmiać, kiedy przypomniała im się ostatnia dyskoteka, na której na wielkim ekranie pokazano zdjęcia z dzieciństwa pani dyrektor Evy Fridge.

   - To była jakaś masakra – powiedział Zayn między kolejnymi napadami śmiechu. – Pamiętacie minę dyrektorki?
   - Była bezcenna – parsknęła Phoebe. – Ale trochę jej współczuję. „Ta papierkowa robota może być dobijająca”.

   - Przestań – poprosił Daniel, krztusząc się. – Tamta żółta sukienka rozwaliła system.

    Otóż w dzieciństwie pani dyrektor marzyła o swoim ówczesnym zawodzie i pewnie dlatego w wieku czternastu lat paradowała po Wildfire w sukience z napisem „Ta papierkowa robota może być dobijająca”. Nieważne, ile osób się z niej śmiało – ona szła uparcie przez miasto z uśmiechem na ustach.

   - Jak w ogóle czuje się Mike? – zapytała nagle Phoebe. – Wszystko z nim w porządku?

  - W sumie tak – powiedział Daniel. – Nawet bardzo z nim w porządku, skoro był zdolny do celowej zmiany godziny w moim budziku.

   - Och – szepnęła dziewczyna. – Pewnie tak.

    Wtem zaczęli nadchodzić uczniowie z ich grupy. Któryś z nich otworzył drzwi i wpuścił resztę do sali. Phoebe, Daniel i Zayn poszli na sam koniec i zajęli ostatni rząd ławek.

   Na przerwie w porze lunchu przed ostatnią lekcją (w tym dniu każda lekcja wyglądała tak, że nauczyciele z każdego przedmiotu podawali wyniki egzaminów) Daniel z Zaynem stali pod szafką tego pierwszego i rozmawiali. Wtedy na drugim końcu korytarza młody Swanson zauważył pewną dziewczynę o prostych, brązowych włosach. Wtem ona odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. Chłopak natychmiast odwrócił wzrok.

   - Ricky się na ciebie gapi – oznajmił Zayn, na co Daniel syknął:

   - To ty się nie gap na nią!

    Norton westchnął, ale przestał patrzeć w stronę dziewczyny.

   - Ona cierpi – jęknął Daniel, a Zayn mu przytaknął: – To widać.

   - Miałem nadzieję, że po takim czasie Ricky znajdzie sobie kogoś nowego. - Głos Swansona drżał. 

   - Płonne nadzieje – odparł Zayn. – Po czymś takim trudno się otrząsnąć.

  - Masz na myśli, że jestem potworem? – Daniel spojrzał na przyjaciela ze złością. – Wiesz co, ostatni miesiąc był dla mnie katorgą i nie chciałem moim cierpieniem obarczać kogoś innego.

   - Ale… - zaczął Zayn, ale Swanson machnął ręką, żeby się uciszył:

   - Nie chciałem, by Ricky musiała znosić wszystko to, co ja przeżywałem. Tak trudno to zrozumieć?

    Zayn nie odpowiedział. Spojrzał na przyjaciela i poklepał go po plecach w geście zrozumienia. Daniel spróbował się uśmiechnąć, ale nic z tego nie wyszło.

   - Chodź coś przegryźć – zaproponował Norton.

   - Tak – mruknął Daniel.
    Odchodząc, ostatni raz popatrzył w kierunku Ricky, ale jej już nie było.

                                                                                                        Ciąg dalszy nastąpi…

Komentarz od autora:
- Proszę, nie zwracajcie uwagi na różne wcięcia akapitów, bo w Bloggerze inaczej to wygląda, a inaczej ostatecznie na blogu. 

- Publikujcie swoje komentarze, żebym wiedział, co jest nie tak itp. itd. ;)

Mam nadzieję, że Wam się podoba. 
- S.