Rozdział 3.6

Piątek, 17 czerwca 2016, godzina 13:18

Mike ocknął się i otworzył szeroko oczy, nie pamiętając nic z poprzedniego dnia. Otaczająca go nieprzenikniona ciemność zdawała się napierać z każdej ze stron i pozbawiać tchu. Ostre kamienie, o które był oparty wbijały mu się w plecy.

Gdzie ja jestem?, zadał sobie pytanie, ale nie potrafił na nie odpowiedzieć.

Chłopak próbował wysilić pamięć, ale coś mu nie pozwalało. Nastolatek odnosił wrażenie, jakby ktoś pozbawił go części wspomnień. Tylko czy to w ogóle było możliwe?

— No, Jezu — parsknął i zaczął stawać na nogi. — Gdzie ja jestem, kurwa?

Z oczywistych względów nie uzyskał odpowiedzi. Mike jęknął, próbując wypatrzyć cokolwiek w panującej ciemności. W pewnej chwili poczuł czyjś dotyk na swoim prawym ramieniu, ale przecież nikogo innego z nim nie było, prawda?

Dotyk zaczął się nasilać, aż przeszedł w coraz silniejsze potrząsanie. Piętnastolatek nie miał pojęcia, co się dzieje aż w końcu ktoś wrzasnął:

— Mike!!! Obudź się! Mike!

Piętnastolatek obudził się w swoim pokoju i wytrzeszczył oczy na stojącego nad nim ojca. Richard zadał jedno krótkie pytanie:

— Gdzieś ty się podziewał?

Chłopak przez chwilę główkował, bo sam nie znał odpowiedzi. Richard wpatrywał się w niego uporczywie, próbując wyczytać prawdę z oczu syna. Piętnastolatek już miał wymyślić jakieś kłamstwo, kiedy do pokoju wtoczył się Tofik. Zamiauczał donośnie, powolnym kroczkiem zbliżył się do łóżka Mike'a i po sekundzie namysłu wskoczył na nie. Chłopiec uśmiechnął się do zwierzaka i zaczął głaskać go za uchem. Kot zaczął mruczeć i łasić się do niego.

Richard wziął głęboki oddech, omiótł spojrzeniem zagracony pokój syna i powiedział: — Dobrze, że wróciłeś cały i zdrowy.

Po tych słowach wyszedł, a Mike towarzyszył mu spojrzeniem. Piętnastolatek spoglądał na zwierzątko, głaskał je i zastanawiał się, czemu nie może sobie nic przypomnieć.

***

Daniel leżał na kanapie w salonie w swoim domu i leniwie przełączał kanały w telewizorze. Oczy miał cały czas zmrużone i „ostatkiem sił” zapytał Zayna stojącego przy oknie, czy ten wie, gdzie poszedł jego ojciec. Norton nie wiedział, toteż nic nie powiedział.

Swanson westchnął przeciągle, ziewnął z szeroko otwartymi ustami i zwlókł się z kanapy.

— Tato — zawołał Daniel, nie ruszając się z miejsca, bo jakoś nie widział w tym naj-mniejszego sensu. — Tato! — Głos siedemnastolatka był już zirytowany.

— Idę! — rozległ się krzyk z przedpokoju. — O co chodzi? — Zapytał Richard, wchodząc do salonu i patrząc na znużonego syna. — Wszystko w porządku?

Daniel kiwnął tylko głową i po raz kolejny ziewnął.

— Jestem taki zmęczony — mruknął sam do siebie, wtedy jego ojciec zapytał:

— Ile dzisiaj spałeś?

Swanson zaczął zastanawiać się nad odpowiedzią, ale ostatecznie wzruszył tylko ra-mionami. Richard wydął wargi zniecierpliwiony i zacisnął je.

— Zayn — mężczyzna skierował swoje pytanie do przyjaciela syna. — Ile dzisiaj spaliście?

Norton spojrzał na Richarda ze zmarszczonym czołem:

— Skąd pomysł, że tu nocowałem?

Richard parsknął, a Zayn mimowolnie spojrzał na swój lewy biceps.

— Zadzwoniłem do twojej mamy, Zayn. Powiedziała mi.

Norton zaśmiał się, jakby w słowach mężczyzny było coś śmiesznego.

— Naprawdę? A to dobre. Moja mama odbiera telefony. Chyba od wszystkich, tylko nie od własnego syna...

Powietrze jakby zamarło. Richard nie wiedział, co powiedzieć, a Daniel wrócił do przełączania kanałów w telewizorze i w końcu znalazł to, czego szukał.

— Tak! — krzyknął i zamachał rękami z radości. — Znalazłem!

Richard spojrzał na ekran i otworzył szeroko usta, bo w telewizji leciało My Little Pony.

— Kucyki!!! — wrzasnął Zayn i przyłączył się do przyjaciela na kanapie.

Ojcu Daniela drgnęła powieka. To się nie dzieje naprawdę, pomyślał.

Mężczyzna zaczął wchodzić po schodach, a w tym czasie przed telewizorem zmaterializował się Octavian i zasłonił nastolatkom ekran.

— Eee, co pan robi? — warknął Zayn. — Tu się ogląda.

Członek Rady już miał coś powiedzieć, ale to Daniel się odezwał:

— Kim pan jest i co pan robi w moim domu?

Octavian wytrzeszczył oczy, podszedł do okna i otworzył je na oścież.

— Mam wrażenie, że wam obu brakuje powietrza. To pewnie przez to zabójstwo w szpi-talu. Rozumiem, to może być dla was szok...

— O czym on gada? — Daniel zwrócił się do Zayna.

— Chyba o tym zabójstwie ze szpitala — odparł przyjaciel, a Swanson pokiwał głową:

— Aaa. Czyli o czym?

— Przestańcie sobie kpić, sytuacja jest poważna.

Daniel ziewnął przeciągle, nie po raz pierwszy zresztą. Siedemnastolatek próbował skupić wzrok na Octavianie, ale mężczyzna był okropnie zamazany.

— Czemu pan tak trzeszczy? W ogóle nie rozumiem, skąd pan się tu wziął i kim pan jest... Może mi pan powiedzieć, kim pan jest?

Członek Rady podszedł do okna w celu oczyszczenia umysłu. Czy oni sobie ze mnie żartują?, pomyślał. Nie, wydaję mi się, że nie. Wyglądają raczej, jakby padli ofiarą jakiegoś czaru. Tylko kto miałby ich tu zaczarować?

Czarny Wąż? Nie, Daniel na pewno by coś o tym wspomniał podczas naszej wcześniejszej rozmowy.

Później przecież nie mieli z nim kontaktu... Nie, to na pewno nie on. W takim razie kto?

Mężczyzna odwrócił się, oparł o parapet i napotkał spojrzenie Daniela, które domagało się wyjaśnień. Jednak nie chodziło tylko o to. Oczy nastolatka wydawały się być dziwnie zamglone, jakby nie do końca docierało do niego wszystko, co się do niego mówiło.

— No to jak? Kim pan jest?

— To chyba ten gość, co miał cię szkolić do walki z tymi złymi — odezwał się Zayn wpatrzony w telewizor.

Daniel przez kilka sekund marszczył brwi, a potem wykrzyknął:

— Już pamiętam! To pan jest tym gościem z długą czarną peleryną ciągnącą się za nim po ziemi. Teraz już wszystko pamiętam!

— To świetnie — mruknął Octavian, ale sytuacja wcale nie przedstawiała się świetnie. — To co zamierzasz zrobić?

— Ja? — zdziwił się Daniel. — Zgodnie z zaleceniem mojego ojczulka będę odpoczywał, oglądając najnowsze odcinki kucyków. Tak czy nie, Zayn?

Norton tylko pokiwał głową, tak był zafascynowany tym, co się działo na ekranie.

Muszę się dowiedzieć, co to za urok, pomyślał Octavian. I to jak najszybciej!

— O czym tak myślisz? — zapytał Daniel.

Członek Rady spojrzał na Swansona pełny nadziei, która umknęła jak powietrze z prze-bitego balonu, kiedy zobaczył, co ten wyprawia. Daniel bowiem skakał po łóżku i tańczył w rytm piosenki lecącej w My Little Pony.

Octavian wykrzywił usta i przetarł oczy ze zdziwienia.

***

Otwarte na oścież okno w biurze, jak nazywali pomieszczenie wszyscy domownicy, przykuło uwagę Richarda wchodzącego do środka. Dziwne, pomyślał. Nie przypominam sobie, bym zostawiał je otwarte.

Mężczyzna przymknął je i zbliżył się do stosu papierów leżącego na i tak już zawalonym biurku. Zaczął je porządkować, rozdzielając na dwie tematyczne kupki: dokumenty ze szpitala oraz rachunki. W którymś momencie jedna z kartek spadła na dywan i Richard od razu rzucił się, by ją podnieść. Kartka była przygnieciona i pożółkła, przez co zdawała się nie pasować do pozostałych.

— Co my tu mamy? — zapytał sam siebie mężczyzna i spojrzał na papier.

Jego oczy lekko się rozszerzyły. Na kartce było ogłoszenie, to samo, które widział dzień wcześniej przed biurem pani szeryf. Ogłoszenie o chłopcu, który zaginął kilkanaście lat temu i byłby teraz rówieśnikiem Daniela.

Skąd to się tu wzięło?, pomyślał Richard i spojrzał na okno. Ach, jasne. Przez wiatr.

Mężczyzna zgniótł kartkę i wrzucił ją do śmietnika stojącego przy ścianie.

***

Stworzenie, które kiedyś było Samem Collinsem, chłopakiem Maddie Swanson, teraz wpatrywało się swoimi gadzimi ślepiami w Czarnego Węża. Mężczyzna tymczasem przyglądał mu się z zafascynowaniem a zarazem podekscytowaniem wobec własnego dzieła. On jak i wę-żowe monstrum znajdowali się na słonecznym skwarze przed magazynem, w którym „rezydował” czarodziej.

— To dzięki mnie jesteś taki wspaniały — szepnął mężczyzna i uśmiechnął się sam do siebie. — Tymczasem mam dla ciebie małe zadanko, mój przyjacielu.

Gad zbliżył się do Czarnego Węża, a ten z błyskiem w oku syknął do niego. Stworzenie zamarło, a potem kiwnęło ledwie zauważalnie głową.

— Przynieś mi tę klątwę, a zapewnię ci tyle ciał, co niemiara.

Zwierzę zasyczało w odpowiedzi, a czarodziej wyszczerzył zęby:

— Idź już. Znajdź drogę do Podziemia. Wrota są otwarte, więc znalezienie ich nie powinno przysporzyć ci problemów.

Gad zaczął powoli się oddalać, aż zniknął Czarnemu Wężowi z oczu. Zadowolenie mężczyzny zaskakiwało jego samego.

Kto by pomyślał, że będę taki... Podjarany. To pobyt w Podziemiu tak mnie zmienił. Tyle tam „nowoczesnej” młodzieży, że i ja zaczynam myśleć, jak oni. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Kiedy tylko ta klątwa znajdzie się w moim posiadaniu... Och, nie mogę się doczekać, jak zobaczę minę Mrocznego. Będzie się działo.

Ciąg dalszy nastąpi...

Rozdział 3.5

Podmuchy chłodnego wiatru chłostały złotawymi włosami Meredith, a rześkie, nadmorskie powietrze napełniało jej płuca jodem. Dziewczyna zrobiła ostatni krok i weszła do jaskini, w której czekała na nią siostra.

Mona podbiegła do niej w podskokach i z podekscytowaniem w głosie zapytała:

– No mów! Zadziałało?!

Meredith z niechęcią wypisaną na twarzy pokiwała głową, a Mona wyszczerzyła zęby.

– Cudownie! – szepnęła do siebie i zbliżyła się do Phoebe.

Pochyliła się nad nią i oznajmiła, owiewając ją gorącym powietrzem:

– Słyszałaś, dziecinko? Proch szaleństwa zadziałał! Twoi wybawcy nie zjawią się na czas!

– Czy ty kiedykolwiek myjesz zęby? – jęknęła Jenkins, skrzywiwszy się.

Mona zatrzęsła się ze złości, ale nie uderzyła nastolatki tak, jak poprzednio.

– Ciesz się, że jestem w dobrym nastroju, płotko! – Wycedziła blondynka.

Do rozmowy włączyła się Ricky, pytając:

– Co to znaczy, że nie zjawią się na czas? Co wy planujecie?

Mona zaklaskała z uciechy:

– No, no, no. Ktoś tu jest mądrzejszy, niż można by przypuszczać.

Spojrzała na Meredith i uśmiechnęła się do niej, ale siostra nie odwzajemniła uśmiechu. Jej twarz pozostała bez wyrazu, ale dłonie były zaciśnięte w pięści.

– No dobrze – westchnęła Mona już bez radości. – Przyszykowałyśmy dla każdej z was coś specjalnego. Chcecie wiedzieć, co takiego?

Oczy Mony błyszczały, jakby kupiła z wyprzedzeniem prezenty na Gwiazdkę i nie mogła się doczekać, kiedy je rozda. Phoebe przełknęła głośno ślinę, a Ricky kiwnęła głową.

– Upuścimy wam trochę krwi do pewnego rytuału – powiedziała blondynka, a obie dziewczyny zadrżały. – Nie martwcie się, to nie boli. – Mona mrugnęła do nich i kontynuowała: – Potem was oskórujemy i zjemy na obiad.

Po tych słowach Mona wybuchnęła donośnym śmiechem.

***

Gabrielle Aplin - Start of Time

A więc tu umrzemy.

To była pierwsza myśl Ricky od dłuższego czasu. Nastolatka skuliła się w sobie i przymknęła oczy. Odkąd obie z Phoebe nie były już związane szorstkimi, wrzynającymi się w skórę sznurami, były zamknięte w niewidzialnych klatkach stworzonych przez Monę.

– Jak ona to robi? – szepnęła do siebie Ricky.

Ostatnie godziny wydawały jej się koszmarnym snem, z którego nie mogła się wybudzić. Na końcu języka miała słowo, które określało jej położenie, ale nie chciała wypowiadać go na głos. Nie była na to gotowa. Poza tym nie zamierzała się poddawać. Dopóki jeszcze ma siły oddychać, nie zamierzała oddać swojej krwi bez walki.

Ricky nie wiedziała, czy fizycznie możne pokonać Monę, ale bardzo w to wierzyła.

Przecież ten potwór nie może być dobry we wszystkim, prawda?

Miejmy nadzieję.

Poczuła, jak niewielka łza próbuje wypłynąć jej z oka, ale szybko ją wytarła.

Mona nie zobaczy żadnych łez.

Z każdą mijająca sekundą, minutą, godziną, czuła, jak jej szanse i wola walki słabną.

Co ja mogę? Nic... Jak mam wydostać się z tego więzienia?

Tak, Mona przynosi nam jedzenie, ale... To o wiele za mało.

Nie chcę tu być! Nie chcę!

Nathan, gdzie jesteś?

Łza spłynęła jej po twarzy, ale Ricky już jej nie starła. Nie chciała.

Nathan, odnajdź mnie. Proszę, braciszku! Znajdź mnie!

Oddech nastolatki zrobił się szybszy, głośniejszy. Phoebe spojrzała na nią z niepokojem, ale zadane przez nią pytanie nie dotarło do uszu Ricky.

Czemu mnie to spotkało? Czemu? Co ja takiego zrobiłam? Czy to przez to, że byłam wredna wobec Daniela...

Daniel.

Daniel, wiem, że mnie szukasz. Znajdź mnie. Jestem tutaj.

Tęsknię za tobą, naprawdę! Czuję się...

Bezsilna.

Tak, to jest to. Bezsilność. Co ja mogę? Daniel nigdy mnie tu nie znajdzie. Mona na to nie pozwoli.

Łzy spływały po twarzy nastolatki wartkim potokiem. Ręce trzęsły się z zimna, ale Ricky zdawała się tego nie zauważać.

Daniel, wierzę w ciebie. Choć może zerwaliśmy, w głębi ducha wiem, że wciąż coś do mnie czujesz. Może to pomoże ci mnie odnaleźć. Naprawdę w to wierzę!

Nie zamierzam się poddać! Ani teraz, ani nigdy!

Silna fala emocji zalała Ricky od środka, a jej ciało przeszył spazm. Nastolatka jęknęła i przewróciła się na kamieniste podłoże. Zemdlała.

***

– Ricky, co się dzieje? – zapytała Phoebe, kiedy jej towarzyszka zaczęła zbyt szybko oddychać.

Nie otrzymała jednak odpowiedzi. Ricky była pogrążona we własnych myślach.

Phoebe odwróciła głowę i spojrzała na oddalone o 50 metrów przejście do innej komnaty. Siedemnastolatka miała wrażenie, że wolność jest na wyciągnięcie ręki, a i tak nie mogła z niej skorzystać.

Nienawidzę jej! Po prostu nienawidzę!

Z zimna cała się trzęsła. Dziewczyna zaczęła ocierać o siebie dłonie, próbując wykrzesać z nich trochę ciepła.

Czy ona naprawdę chce nas pożreć? Przecież to niehumanitarne.

Na samą tę myśl Phoebe zaczęła nieświadomie chichotać.

Jestem po prostu chora, stwierdziła.

Trochę czasu przesiedziała w zupełnej ciszy, kiedy do głowy przyszła jej wspaniała myśl.

Spojrzała na Howard, która nieruchomo wpatrywała się w sufit.

– Ricky! Hej! Ricky!

Nastolatka zwróciła głowę w jej kierunku i oczekiwała na zbawienie.

– Myślmy o Danielu, Ricky. Może to przełamie ten proch szaleństwa Mony.

Ricky patrzyła na nią, jakby nie do końca rozumiała. Coraz bardziej zirytowana Phoebe parsknęła:

– Co z tobą? Chcesz się stąd wydostać, czy nie?!

Ricky kiwnęła tylko głową, ale nie włożyła w to duży siły.

Wygląda, jakby się poddała, przyszło Phoebe na myśl. Nie powiedziała jednak tego na głos.

No dobra. Daniel. Daniel, jesteś tam? Musicie nas odnaleźć! Ricky i ja jesteśmy w niebezpieczeństwie. Daniel! Musisz być silny i przełamać czar Mony! DANIEL! DANIEL!!!

Phoebe i Ricky myślały intensywnie przez kolejnych kilka minut, ale nie miały pewności, czy ich działania odniosły jakikolwiek skutek. Mogły tylko mieć taką nadzieję.

***

Zayn i Daniel siedzieli na fotelach i oczekiwali na przyjście Richarda z laborantką.

– Gdzie poszedł ten twój ojciec? – zapytał Norton i ziewnął przeciągle. – Ile można czekać?

Swanson spojrzał na drzwi akurat wtedy, kiedy się otworzyły.

Do gabinetu weszła młoda kobieta o spiętych w kok brązowych włosach i oczach w tym samym kolorze. Zmierzyła wzrokiem obu nastolatków, a ci odwdzięczyli się tym samym. Odwróciła się do ojca Daniela, który właśnie wszedł do środka i powiedziała przyciszonym głosem:

– Pobiorę krew i zobaczę, co z nimi nie tak.

Richard kiwnął głową i oparł się o kafelkowaną ścianę. Laborantka podeszła do Daniela i poprosiła go o ułożenie prawej ręki na podłokietniku. Swanson patrzył na kobietę bez większego zainteresowania, ale wykonał jej polecenie.

Krew została pobrana bardzo szybko i laborantka podeszła do Zayna, który posłał jej uwodzicielski uśmiech. Daniel przewrócił oczami, a Norton zapytał kobietę:

– Prawda, że nie można mi się oprzeć? No powiedz. Nie możesz mi się oprzeć?

Laborantka posłała Richardowi bezradne spojrzenie, ale kąciki ust miała uniesione ku górze. Nie uszło to oczywiście uwadze Zayna, która przez cały czas lustrował twarz kobiety. Mrugnął do niej raz czy dwa, a ta uśmiechnęła się niepewnie.

Spojrzenia Richarda i Daniela spotkały się i siedemnastoletni Swanson wystawił ojcu język. Mężczyzna patrzył na syna i nie wiedział, co się dzieje. Daniel i Zayn wydawali się być pod wpływem jakichś środków odurzających, ale kogo jak kogo, ich by o to nie podejrzewał.

Laborantka wzięła próbki i przed wyjściem z gabinetu powiedziała Richardowi, żeby zabrał nastolatków do domu.

– Tam nie narobią większych szkód – dodała i wyszła.

Mężczyzna zmierzył chłopców spojrzeniem, ale ci nie zwracali na niego uwagi. Znowu mierzyli swoje bicepsy. Richard westchnął ciężko i kazał im opuścić salę i zaczekać na zewnątrz.

Ciąg dalszy nastąpi...

Rozdział 3.4

OD AUTORA:

Cześć. Długo mnie nie było, wiem.

W ostatnim czasie miałem wiele spraw na głowie, a poza tym nie miałem siły na kontynuację "Miasta Mroku". Niby wiedziałem, w jakim kierunku chcę iść, ale nie potrafiłem ubrać tego w słowa, a tym bardziej udostępnić na blogu.

Mam taki galimatias w głowie, że jestem szczęśliwy, że udało mi się to dla Was wyłuskać. Przyznaję, nie było to łatwe, ale starałem się napisać coś zabawnego i wciągającego.

Mam szczerą nadzieję, że nie jesteście źli na moją długą (i przedłużającą się) nieobecność. Wróciłem i wierzę, że już nie będę robił takich akcji ;)

Jak Wam się spodoba, pozostawcie po sobie jakiś ślad w formie komentarza. Będzie mi bardzo miło! :)

No to żeby nie przedłużać, witajcie z powrotem w Wildfire, Mieście Mroku.

Z perspektywy Daniela:

Szpitalna woń zrobiła się bardziej intensywna zaraz po opuszczeniu windy. Zayn nie był z tego powodu zachwycony. Od dzieciństwa bowiem nienawidził szpitali.

Na korytarzu kręciło się mnóstwo ludzi. Co chwilę mijaliśmy tabuny pielęgniarek i lekarzy, którzy przemieszczali się z jednej sali do drugiej. Z wielką ulgą otworzyłem drzwi do pokoju, w którym leżała moja czternastoletnia siostrzyczka.

– Szybciej, Rainbow Dash! – krzyczała Maddie spod kołdry. – Pokaż im!

Widząc Zayna i mnie, siostra zrobiła się lekko czerwona na twarzy.

– Widzę, że lepiej się już czujesz – stwierdziłem i spojrzałem na lecące w telewizji My Little Pony. – Skoro masz siłę się tak wydzierać.

– Wcale się nie wydzieram – odburknęła Maddie cicho, a Zayn i ja usiedliśmy na krzesłach stojących przy łóżku. – Po prostu niedawno wstałam i strasznie mi się nudziło, więc włączyłam telewizor.

– I to wyjaśnia twoje wrzaski? – zapytał ją Norton z nutą ironii w głosie. Nie czekając na odpowiedź, zwrócił się do mnie: – Ona zawsze się tak zachowuje podczas oglądania kucyków?

– Nie zawsze – mruknąłem. – Ale bardzo, bardzo często.

Maddie posłała mi mrożące krew w żyłach spojrzenie i ukryła twarz w poduszkach. Mógłbym przysiąc, że była przy tym czerwona, jak burak.

– Wszystko w porządku, Maddie? – spytałem i szturchnąłem ją. – Co jest?

Czternastolatka odłożyła poduszki i westchnęła ciężko, jak to tylko potrafią dzieci strudzone swoim żywotem. Spojrzała to na mnie, to na Zayna, który oglądał kucyki i machnęła znacząco na niego głową. Przez chwilę nie wiedziałem, o co jej chodzi, ale w końcu mnie olśniło.

Przewróciłem oczami i uśmiechnąłem się. Od jakiegoś czasu zacząłem zauważać, że Maddie zrobiła się nieśmiała w towarzystwie Zayna, ale nie brałem tego na poważnie.

– Aha – powiedziałem tylko, a siostrzyczka zrobiła się jeszcze bardziej czerwona.

Zayn spojrzał na nas i wrócił do oglądania kucyków. Ludzie są czasami niepojęci.

W sali przez chwilę było tylko słychać odgłosy dochodzące z telewizora.

***

Ktoś zaczął pukać do drzwi i po zaproszeniu Maddie do sali wszedł Richard Swanson. Mężczyzna omiótł trójkę nastolatków spojrzeniem i jego wzrok spoczął na My Little Pony. Otworzył usta i po chwili je zamknął.

– Cześć! – powiedział Daniel.

– Dzień dobry – oznajmił Zayn i powrócił do kucyków.

– Kiedy będzie obiad? – zapytała Maddie z siłą w głosie. – Jestem głodna!

Richard skrzyżował ręce na piersi i odparł zmęczonym głosem:

– O 14. Poza tym powinnaś spać.

Ojciec spojrzał na Daniela i pokręcił głową:

– Ona powinna odpoczywać, a nie oglądać te swoje kucyki.

Siedemnastolatek wzruszył ramionami i mruknął, że oni z Zaynem dopiero niedawno przyszli.

W międzyczasie ktoś wsunął palce w szparę między uchylonymi drzwiami i rozsypał fioletowy proszek. Z niewiadomych powodów ten zaczął unosić się w powietrzu i kierować w stronę Zayna oraz Daniela.

Najpierw dotarł do Nortona, który zmrużył oczy i zaczął delikatnie drapać swoją prawą rękę. Swanson tymczasem zaczął kichać, a jego oczy załzawiły.

– Coś się stało? – zdziwił się Richard, patrząc na ich obu.

– Nie, nic – odparł Zayn i wybuchnął głośnym śmiechem. – Przypomniało mi się tylko, jaki jestem przystojny. Podobam się każdej dziewczynie! – I po tych słowach mrugnął do Maddie, a ta zszokowana ukryła twarz w kołdrze.

Richard patrzył na Nortona z niepokojem, ale przestał, kiedy odezwał się Daniel:

– Wszystko w porządku, tato. Tylko jakaś pielęgniarka została zamordowana i przypuszczamy, że zrobił to Sa...

Zayn w odpowiednim momencie zakrył przyjacielowi usta i spojrzał na niego porozumiewawczo.

– Co ty wyrabiasz? – zapytał Norton teatralnie. – Nie możemy nikomu mówić o naszej misji.

Daniel przyłożył dłonie do twarzy w wyrazie wielkiego zdumienia.

– Masz rację! O, Boże. – Swanson pokręcił głową i pogroził ojcu palcem. – Prawie bym ci wszystko wypaplał!

Po tych słowach Zayn i Daniel wybuchnęli śmiechem. Obaj zatrzęśli się na krzesłach i omal z nich nie spadli.

– Co im jest? – zapytał córkę Richard. – Przyszli do ciebie w takim stanie?

Maddie pokręciła głową i oznajmiła, że byli normalni. Po krótkiej chwili zapytała:

– Naprawdę jakaś pielęgniarka została zamordowana?

Richard zawahał się, ale odpowiedział:

– Tak, prowadzone jest śledztwo w tej sprawie.

– Skąd Daniel o tym wiedział?

Mężczyzna spojrzał na syna, który z Zaynem porównywał bicepsy.

– Nie mam pojęcia. Może usłyszał na korytarzu. Wiesz co, wezmę ich na badanie, bo coś jest nie w porządku.

Maddie pokiwała głową i pomachała mu dłonią na pożegnanie.

Z sali czternastolatki najpierw wyszli Zayn i Daniel, a za nimi ojciec Swansona. Pokierował ich do wybranego przez siebie miejsca i zniknął za zakrętem.

Para zagadanych lekarzy rozstąpiła się i blondynka siedząca na krześle miała wreszcie widok na drzwi do sali Maddie.

Meredith westchnęła z ulgą, ale na twarzy miała wypisany żal. Strzepała ostatnie resztki fioletowego proszku i wstała. Przypomniał jej się rozkaz Mony:

– Podążaj za nimi i w odpowiednim momencie wykorzystaj proch szaleństwa.

– Skąd go wzięłaś? – zapytała Meredith, a siostra uśmiechnęła się złowrogo:

– Mam swoje źródła. Zrób to.

Meredith wahała się, ale Mona złapała ją mocno za lewą rękę i warknęła:

– Zrobisz to! I bez dyskusji.

Młodsza blondynka jęknęła i mruknęła cicho:

– Ale po co? Co ci to da?

Mona przeszła przez jaskinię i parsknęła:

– Odwróci ich uwagę na jakiś czas. Nie dotarło do ciebie, że oni szukają swoich przyjaciółek? Trzeba to przedłużyć.

Phoebe zdołała usłyszeć kilka ostatnich słów, ale to wystarczyło.

– Słyszałaś, Ricky? Szukają nas!!!

Ricky szepnęła: – Co takiego?

– Nic ważnego! – warknęła Mona i pochyliła się nad Phoebe: – Nie wierz w cuda, płotko. I tak nikt was tu nie znajdzie.

– Mylisz się! – zawołała nastolatka, a Mona wymierzyła jej siarczysty policzek.

Phoebe jęknęła z bólu i z oczami pełnymi nienawiści wykrzyknęła oprawczyni prosto w twarz:

– Zayn i Daniel znajdą cię i gorzko tego pożałujesz!

Przez moment Mona stała nad dziewczyną z grobową miną. W końcu wybuchnęła donośnym śmiechem, od którego przechodziły ciarki po plecach.

– Dziecino – prychnęła Mona. – To dzięki wam dwóm mogę skorzystać z prochu szaleństwa. Wykorzystując wasze uczucia do tych chłopców czar poskutkuje. To dzięki więzi emocjonalnej proch trafia do odpowiednich osób. Całusy!

Phoebe rozchyliła usta, ale nie miała nic do powiedzenia. Ricky przymknęła oczy i westchnęła ciężko.

Mona zaklaskała z radości i uśmiechnęła się szeroko. Zrobiła dwa piruety i to było ostatnim, co zobaczyła Meredith, zanim wróciła do rzeczywistości.

Dziewczyna weszła do windy i zasunęły się za nią drzwi.

***

Węże wielkości człowieka pełzały wokół Czarnego Węża, głośno posykując. Szturchały go głowami, a wydawane przez nie odgłosy koiły nerwy mężczyzny.

Przez całą noc czarodziej nie mógł zasnąć, bo jego myśli powracały do Daniela Swansona. Chłopca, który przeciwstawił się jego mocy. Ta sprawa nie dawała mu spokoju.

Czarny Wąż powstał nagle i odepchnął od siebie węża, który próbował wpełznąć mu na kolana.

– Precz! – krzyknął mężczyzna i zacisnął pięści. – Muszę się skupić.

Gad wysunął język i zatrzepotał nim w powietrzu, ale odpełzł. Jego pobratymcy wili się w ciszy w drugim końcu magazynu, zostając w bezpiecznej odległości.

– Mroczny nie powiedział mi wszystkiego – mruczał Czarny Wąż i co rusz machał palcami u dłoni. – Nie powinno mnie to jednak dziwić. Ciemność to straszna suka.

Po tych słowach twarz mężczyzny rozświetlił uśmiech.

– To jest to! Jak mogłem o tym zapomnieć?!

Węże zwróciły głowy w jego stronę i zobaczyły, jak wychodzi z magazynu.

Chłodne powietrze owiało Czarnego Węża, a ten przymrużył oczy z zadowolenia. Oprócz niego i jego pupilków w okolicy nie było żywej duszy. Błękitne niebo bez ani jednej chmurki zdawało się ten fakt potwierdzać.

Czarodziej usiadł na trawie i rozłożył przed sobą grube tomiszcze, które otworzył na wybranej przez siebie stronie. Był to akurat początek nowego rozdziału zatytułowanego "Jak odnaleźć pobratymca".

– Już czas – powiedział Czarny Wąż i zaczął odczytywać inkantację.

Ciąg dalszy nastąpi...