Rozdział 4.3

Sobota, 18 czerwca 2016, godzina 22:59

Od 2,5 godzin Mona charczała, krztusiła się i dusiła, choć nadmorskie po-wietrze było pełne zdrowego jodu. Wciąż uwięzione w niewidzialnych klat-kach Phoebe i Ricky przypatrywały się w jej w zaskoczeniu, a po dłuższym czasie z poczuciem mściwej satysfakcji.

— Wreszcie ma za swoje — szepnęła Phoebe z zadowoleniem w głosie. — Ciekawe tylko, co jej...

Ricky nic nie powiedziała, bo sama chciałaby wiedzieć. W jednej chwili Mona przechadzała się po jaskini, przechwalając się, że już niedługo uwolni się ze swojego więzienia, a w drugiej coś jakby stanęło jej w gardle i sza-tynka nie mogła nabrać świeżego powietrza. Zaczęła się krztusić, w którymś momencie przewróciła się na ostre kamienie i wpadła w konwulsje.

Rozległy się kroki i kiedy Meredith przekroczyła próg komnaty, problemy Mony natychmiast ustały. Dziewczyna odkaszlnęła, odetchnęła z ulgą i z nie-nawiścią spojrzała na siostrę.

— Chcesz mnie zabić?!

Blondynka z zamkniętymi ustami pokiwała głową, na co Mona wykrzywiła wargi.

— Suka! — wycedziła, z trudem podnosząc się z ziemi. — O, nie! — Jęknę-ła, widząc wielkie dziury na łokciach w swojej bluzce. — To była moja ulu-biona! — Zacisnąwszy pięści i posyłając siostrze złowrogie spojrzenia, wark-nęła: — Nigdy więcej tego nie rób, przecież wiesz, jak działa czar.

— Przykro mi — mruknęła Meredith radosnym tonem, na co Mona popa-trzyła na nią podejrzliwie.

— Co ty knujesz?

— Nic — odparła blondynka i uśmiechnęła się do swoich myśli.

Mona prychnęła, ruszyła w stronę wyjścia i przechodząc obok siostry, po-pchnęła ją mocno na ścianę. Zaskoczona Meredith jęknęła pod wpływem zderzenia z zimnym kamieniem.

Po opuszczeniu mrocznej jaskini Mona zobaczyła mroczny nieboskłon i westchnęła:

— W kółko to samo. Ciągle ten księżyc i gwiazdy. Czy na tej planecie nie ma nic nadzwyczajnego?

Z cierpiętniczą miną stawiała kolejne kroki, zanurzając stopy w chłodna-wym piasku. Porywisty wiatr smagał ją po twarzy, a szum oceanu przypomi-nał o odebranej niegdyś wolności. W którymś momencie skręciła w lewo i za-głębiła się w gęstwinę. Otoczyły ją wysokie sosny, modrzewie i inne drzewa iglaste, których nazw nie mogła sobie przypomnieć. Okryła ją nagła cisza przerywana odgłosami nocnego życia. W górze buszowało ptactwo szukające pożywienia, w dole tymczasem co jakiś czas słychać było łamane gałęzie i uciekające zwierzęta.

Przynajmniej one wiedzą, że powinny się bać, westchnęła Mona w myś-lach.

Zatrzymała się, bo jakiś dźwięk przykuł jej szczególną uwagę. Przez kilka sekund nasłuchiwała, aż usłyszała go ponownie. Gdzieś w pobliżu dzwonił ko-muś telefon. Oczy szatynki zalśniły z podniecenia. Kolacja...

Podążyła w odpowiednim kierunku i minąwszy sosnę o wyjątkowo grubym pniaku, zobaczyła rozbity namiot, z którego tańczące po okolicy światło la-tarki przecinało wszechobecną ciemność.

Mona podkradła się bliżej, każdy krok stawiała bezgłośnie, a z każdym ko-lejnym coraz lepiej słyszała rozmawiającą w namiocie parę.

— Nie żartuj sobie, kochanie — powiedział młody mężczyzna. — Nie tylko ja tak mówię. Moja mama...

— A ty znowu — parsknęła kobieta i zaczęła się śmiać. — Nie, nie będzie-my się kłócić o twoją kochaną mamę.

— To ma być sarkazm? — żachnął się facet i sam się zaśmiał. — Moja mama naprawdę jest kochana.

— Musi być, skoro jej syn jest taki kochany — szepnęła kobieta, a Mona wystawiła język i parsknęła do siebie:

— Och, okropne.

Przez nieuwagę nadepnęła na gałązkę i para w namiocie ucichła.

— Słyszałeś? — szepnął kobiecy głos. — Jestem pewna, że coś słyszałam.

— Ja też — odparł mężczyzna i wstał. — Sprawdzę.

— Bądź ostrożny — poprosiła kobieta, a Mona uśmiechnęła się drapieżnie.

Na to już trochę za późno.

Mężczyzna rozpiął namiot, wystawił głowę i rozejrzał się. Jego uwagę zwróciła śliczna szatynka mrugająca do niego lewym okiem. Pomachała do niego dłonią, a ten niczym w transie opuścił namiot i zaczął ku niej kroczyć.

— Kevin — zawołała kobieta. — Co tam jest? Dokąd idziesz?

Kevin jej nie odpowiedział. Podszedł do Mony, która patrzyła na niego twarzą jego dziewczyny.

— Jesteś taka piękna, kochanie — westchnął rozmarzony mężczyzna.

— Wiem — odparła Mona od niechcenia.

Moc Głosu działała bez zarzutu, siostra Meredith uśmiechnęła się do sie-bie. Wtedy z namiotu wyszła dziewczyna Kevina i na widok swojego chłopaka z inną wrzasnęła:

— Co to ma być?!

— To ty, Harriet? Gdzie jesteś, kochanie?

— Tutaj! — krzyknęła kobieta i zaczęła przybliżać się do Kevina stojącego przy Monie.

— Tutaj jestem — rzekła Mona, całując mężczyznę w usta.

Kevin zadrżał i odwzajemnił pocałunek. Harriet zamarła ze łzami w o-czach, na co Mona zaśmiała się upiornie.

— Zdejmij koszulkę — rozkazała, a Kevin od razu wykonał polecenie. — Oprzyj się o drzewo.

Harriet ruszyła do przodu, a wtedy Mona odepchnęła ją z nieludzką siłą na ziemię. Kobieta krzyknęła i uderzyła głową o piaskowe podłoże, aż zawi-rowało jej przed oczami. Przez chwilę walczyła z bólem i kiedy otworzyła oczy, po prostu nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Kevin stał spokojnie opar-ty o drzewo, a Mona całowała go po nagim torsie.

Szatynka wyczuła na sobie wzrok Harriet, bo zdecydowała się rozpocząć prawdziwe show. Spojrzała na swoje paznokcie, które już przekształciły się w ostre pazury i przejechała nimi po ciele Kevina. Krew pojawiła się w miej-scach, w których Mona dotknęła mężczyzny, a ten nie wydał z siebie najcich-szego dźwięku. Po prostu stał i patrzył rozmarzonym wzrokiem w przestrzeń.

— Kevin! — krzyknęła Harriet z przerażeniem w głosie. — KEVIN!!!

— On cię nie słyszy — oznajmiła Mona z uśmiechem. — Nie ma sensu nisz-czyć sobie strun głosowych, wiesz? Choć w sumie i tak za długo z nich nie pokorzystasz, więc krzycz sobie do woli.

— Kevin!!! — kobieta ponowiła wołanie i spróbowała się podnieść, ale za-kręciło jej się w głowie.

— Kevin! — przedrzeźniała Mona. — Kevin, och, Kevin.

— Potwór — wysapała Harriet, a szatynka roześmiała się:

— Jakiego jeszcze nigdy nie widziałaś!

Po tych słowach jej twarz zbliżyła się niebezpiecznie blisko krocza Kevi-na. Harriet zachłysnęła się powietrzem, a Mona zachichotała.

Kevin wrzasnął tak głośno, że Harriet mimowolnie odskoczyła. Mona odsu-nęła głowę, a Harriet wybałuszyła oczy ze strachu i sama krzyknęła. Z brzu-cha mężczyzny ściekała krew, a na wierzchu zamiast skóry widoczne było mięso.

— Delicje — oznajmiła Mona i zbliżyła zakrwawioną dłoń do Harriet. — Chcesz liza?

Kobieta nie zdążyła odpowiedzieć, bo siostra Meredith z powrotem wgryz-ła się w Kevina. Mężczyzna krzyczał, darł się wniebogłosy, ale nie ruszył się z miejsca, bo Głos Mony pozbawiał go wolnej woli.

— Zostaw go, robisz mu krzywdę, świrusko!!! — wrzasnęła Harriet z twa-rzą zalaną łzami.

Serce biło jej jak szalone, a po plecach przechodziły dreszcze.

— Przecież o to chodzi — parsknęła Mona, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. — Poza tym nie... nazywaj mnie... świruską!

A potem Harriet zobaczyła już tylko ciemność.

***

Sobota, 18 czerwca 2016, godzina 23:10

— O jakim czarze ona mówiła? — zapytała cicho Ricky, kiedy tylko Mona zniknęła na zewnątrz.

Phoebe spojrzała zaskoczona na przyjaciółkę, na co tamta wzruszyła ra-mionami.

Meredith westchnęła, przemierzyła jaskinię i zapaliła wiszącą przy ścianie jedną z pochodni. Potem usiadła na zimnych kamieniach z metr od dziew-czyn, przed ścianą niewidzialnej klatki Ricky. Dzięki płonącemu ogniu nasto-latki doskonale widziały twarz siostry Mony.

Blondynka przez chwilę nic nie mówiła, w końcu jednak spojrzała to na jedną, to na drugą dziewczynę i cichym głosem powiedziała:

— Ona mówiła o czarze spętania. Mona i ja — Meredith przerwała i spoj-rzała na swoje dłonie. — Wiele lat temu zostałyśmy przeklęte.

Ricky podniosła wzrok znad kolan i zapytała:

— Przez kogo?

— Przez grupę potężnych czarodziejów. Byli młodzi, w podobnym wieku, co wy dwie, ale na tyle potężni, że zdołali nas tu uwięzić.

Phoebe zmarszczyła brwi na słowa „w podobnym wieku”. To brzmiało tak, jakby...

— Ile macie lat?

Blondynka spojrzała na nią.

— Powiedziałaś „w podobnym wieku, co wy dwie”. To tak, jakbyś była od nas nie wiadomo, o ile starsza, a przecież wyglądasz, jakbyś miała z siedem-naście, osiemnaście lat.

— Bo tyle mam — oznajmiła Meredith. — Z biologicznego punktu widzenia, oczywiście. Od dawna przestałam liczyć, w jakim jestem wieku w ludzkich latach. — Zamilkła, gdy zobaczyła, jak Phoebe się wzdryga.

— To czym jesteś? — spytała Ricky szeptem.

Nastolatka nie była pewna, czy chce poznać odpowiedź, ale zwyciężyła ciekawość.

Meredith nie odpowiedziała od razu, siedziała tylko z zaciśniętymi warga-mi i wpatrywała się w ścianę. Po kilku długich minutach ciszy odparła:

— Nie jestem człowiekiem i nigdy nim nie byłam. Jestem... Jestem Syre-ną.

Ricky zamrugała kilka razy, nie będąc pewną, że dobrze usłyszała. Tym-czasem Phoebe chrząknęła i zapytała: — Taką Syreną z mitologii greckiej? Z rybim ogonem i taką, która ściąga płynące statki na skały, by się o nie rozbiły?

— Też — odpowiedziała blondynka z zamkniętymi oczami. — Taką, która żyje wiecznie i swoim Głosem rządzi pospólstwem. Taką, która by zachować swoje piękne rysy, staje się bezwzględnym kanibalem. Taką, której wszyscy się boją, by nie poraziła ich urodą i na koniec dnia nie pożarła. Taką, która jest potworem.

Z oka Meredith wypłynęła łza, ale dziewczyna szybko ją starła.

Pierwsza odezwała się Ricky:

— Czyli wy naprawdę żywicie się ludźmi... — to nie było pytanie.

Meredith kiwnęła głową i dodała:

— Tak, ja też to robię, czy raczej robiłam. Kiedyś, dawno, dawno temu drogi, którymi chodziłam, spływały krwią niewinnych. Kiedy byłam w pobliżu — blondynka westchnęła cicho przez łzy. — Nikt nie czuł się bezpieczny. Zabiłam wiele istnień...

— Teraz już nie zabijasz? — przerwała Phoebe.

— Nie i wiem, czemu pytasz — odrzekła Meredith. — Nie postarzałam się w żaden sposób, odkąd zostałam spętana. Nie wiem, czemu, ale to pewnie ja-kiś efekt czaru. Nie znam się na magii, jako takiej, więc...

— Ale Mona potrafi kontrolować wodę, posiada Głos. Ty też tak masz, tak? To nie jest magia? — W głosie Phoebe było słychać szczerze zaciekawienie.

— Tak, ja też mam podobne zdolności. Nie potrafię z nich korzystać w takim samym stopniu, jak moja siostra, ale tak. Możesz to nazywać magią, jeśli chcesz, ale to są i zawsze były po prostu wrodzone zdolności mojego gatunku.

— Gatunku? — wtrąciła Ricky. — To znaczy, że jest was więcej?

— Całe ławice. Pływamy tylko w oceanach, bo są najrozleglejsze i jest najmniejsze prawdopodobieństwo wykrycia przez ludzi. Tęsknię za tym. Za wodą i...

Meredith zatonęła we własnych wspomnieniach.

Phoebe i Ricky wymieniły spojrzenia.

— Myślisz, że nam pomoże? — zapytała pierwsza, na co druga mruknęła:

— Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć... Hej, Meredith!

Blondynka zamrugała i spojrzała na Ricky, a ta zapytała:

— Z twoich rozmów z siostrą wynika, że niezbyt się dogadujecie...

— To mało powiedziane — podchwyciła Phoebe i kontynuowała: — Dlacze-go tak się kłócicie? Prawie za każdym razem, jak jesteście w jednym po-mieszczeniu, wyglądacie, jakbyście miały rzucić się sobie do gardeł. Czy to ma jakiś związek z nami? — Wskazała na siebie i przyjaciółkę.

Meredith zacisnęła wargi i posłała Jenkins krzywe spojrzenie. Nastolatka zadrżała i pomyślała, że może jednak przeholowała. Blondynka odpowiedzia-ła jednak normalnym głosem, może lekko zniecierpliwionym: — Nie pamię-tam odkąd, ale Mona cały czas próbuje przekonać mnie do powrotu do... kanibalizmu, a ja nie chcę, naprawdę nie chcę. Przeraża mnie myśl, że mogłabym znowu kogoś skrzywdzić... Odpowiadając na twoje drugie py-tanie, tak, ma. Od dłuższego czasu próbuję przekonać Monę, by was puściła, ale ona uparła się na ten rytuał.

— O co w nim chodzi? — zapytała Phoebe, a ciszej dodała: — Poza częścią, w której Ricky i ja lądujemy u niej na talerzu.

— Mona chce — zaczęła Meredith, ale nagle zakrztusiła się i zamarła.

— Wszystko w porządku? — spytała Ricky, choć bez szczególnego zaintere-sowania.

Nie wiedzieć, czemu, ale cała ta rozmowa z Meredith nieszczególnie jej się podobała.

— Nie mogę tego powiedzieć — szepnęła blondynka, a na szyi zapulsowała jej żyła. — Mona mi zakazała.

— Co? Ale jak to? — zapytała Phoebe, a Ricky wpatrywała się uważnie w Meredith.

— Użyła Głosu — odparła Syrena cicho. — Nie pozwoliła mi...

— Sama też możesz z niego korzystać — przypomniała Howard. — Nie ro-zumiem, jak ona mogła rozkazać ci...

— Jest silniejsza, niż ja, dużo silniejsza — jęknęła Meredith. — Mona żywi się ludźmi, ich mięsem, ono ją wzmacnia. Może robić rzeczy, o których zwykłym Syrenom nawet się nie śniło.

— Zwykłe Syreny — prychnęła Ricky, ale siostra Mony nie zwróciła na to uwagi.

— Pomożesz nam? — przerwała im Phoebe zdecydowanie. — Pomożesz nam się stąd wydostać?

Przez chwilę Meredith nie odpowiadała, kuliła się tylko z bólu. W końcu podniosła głowę i kiwnęła nią lekko.

— Spróbuję, ale to nie będzie łatwe.

Ciąg dalszy nastąpi...

Rozdział 4.4 w niedzielę 4 marca o 18:00!

Rozdział 4.2

Sobota, 18 czerwca 2016, godzina 1:01; 1:27; 1:55; 2:19; 2:42; 3:00

Z perspektywy Daniela:

The Chainsmokers - Paris

Nie potrafię zliczyć, ile już razy przewróciłem się z boku na bok, ale mo-gę zapewnić, że o wiele za dużo.

Z westchnieniem zmieniłem pozycję, ale na nic się to zdało, nadal było mi niewygodnie.

— Jezu — wycedziłem cicho i ułożyłem się na wznak.

W pokoju było dosyć jasno. Światła jadących aut przesuwały się po sufi-cie, ale nie to mnie dekoncentrowało. Trudno mi nawet stwierdzić, co to by-ło — po prostu od niepamiętnych czasów cierpiałem na upierdliwą bezsen-ność, ale już na pewno o tym wspominałem, więc nie będę zagłębiał się w szczegóły.

Świeże powietrze też nie pomagało. Otworzyłem okna na całą szerokość przed 2 w nocy, ale najwyraźniej to nie tlenu mi brakowało.

Moje myśli ciągle błądziły przy Zaynie, Phoebe i oczywiście Ricky. Miałem nadzieję, że nic im nie jest, że wytrzymują.

— Trzymajcie się — szepnąłem w ciemność. — Znajdę was, obiecuję.

Leżenie na plecach również zaczęło mi przeszkadzać, więc przewróciłem się na prawy bok. Przed oczami miałem stare, brązowe panele, których wi-dok wywołał nieprzyjemny ucisk w żołądku.

Już dawno nie rozmyślałem o tym, co mam, a czego nie. Powiedzieć, że pogodziłem się z niesprawiedliwością losu byłoby dużym niedopowiedze-niem, ale byłem chyba na dobrej drodze. Dobra, nie będę ściemniał. Nadal czułem się beznadziejnie w tej materii.

Nie wiem, kiedy, ale w końcu udało mi się zasnąć.

***

Sobota, 18 czerwca 2016, godzina 13:11

Z perspektywy Daniela:

Obudziły mnie jakieś krzyki. Otworzyłem oczy i podniosłem się z łóżka z głośnym ziewnięciem. Akurat wtedy do pokoju wpadł Richard, patrząc na mnie gniewnie:

— Gdzieś ty wczoraj był?! Wydzwaniałem do ciebie, jak głupi, ale ty oczy-wiście nie raczyłeś odebrać!

Zmarszczyłem czoło, bo nie wiedziałem, o co mu chodzi. Mrugając i po raz kolejny ziewając, wziąłem do ręki mój telefon, i rzeczywiście, wieczo-rem ojciec dzwonił do mnie kilkanaście razy. Spojrzałem na niego i odpar-łem:

— Przepraszam, miałem wyciszony telefon. Coś się stało?

Oprócz tego, że moi przyjaciele zaginęli, dodałem w myślach.

— Gdzie byłeś? — Richard ponowił pytanie.

— Kiedy? — zapytałem, a twarz taty poczerwieniała ze złości.

— Wczoraj. Wieczorem. Gdzie byłeś?

Udałem, że się zastanawiam. Co miałem mu powiedzieć — że długi czas siedziałem na plaży, poszukując natchnienia i wewnętrznych mocy? Chyba raczej nie...

— Spacerowałem.

— Spacerowałeś? — wycedził ojciec, jakby to było przekleństwo.

Westchnąłem.

— Powiesz mi wreszcie, o co chodzi?

— Wiesz, że rodzice Sama Collinsa nie żyją?

To pytanie zbiło mnie z pantałyku. Moja mina musiała to wyrazić, bo oj-ciec lekko się rozchmurzył.

— Susan mi powiedziała — oznajmił Richard i dodał z sarkazmem: — Wie-działbyś o tym, gdybyś odbierał telefony.

Zmrużyłem oczy i nic nie powiedziałem. W rzeczywistości wiedziałem o ich śmierci od wieczoru, kiedy znalazłem się w ich domu. Zdziwiony byłem tylko tym, że policja tak późno się za to zabrała.

— A wiesz, że Ricky Howard zaginęła? Jej brat zgłosił wczoraj jej zagi-nięcie...

Ojciec chyba coś jeszcze mówił, ale nie docierała do mnie reszta jego słów. Boże, pomyślałem, Nathan! Miałem ochotę udusić go gołymi rękami. Tak, wiem, bał się o siostrę, ale jak ja teraz mam szukać jej, Phoebe i Zay-na, który jest nie wiadomo gdzie, mając na karku panią szeryf i policję.

— Nic nie powiesz? — ojciec wpatrywał się we mnie przenikliwie. — Nie wydajesz się być zszokowany...

Cóż mogłem rzec.

— Nathan tu był i mi o tym powiedział — odparłem zgodnie z prawdą.

Richard kiwnął głową, zaskoczony. Już miał wychodzić, kiedy zapytałem:

— Jak tam Maddie?

Tata odwrócił się i westchnął:

— Lepiej. Wczoraj dowiedziała się o zniknięciu Sama i była na mnie zła, że jej o tym nie powiedziałem... — Richard zrobił minę, jakby coś przyszło mu do głowy: — Skąd wiedziałeś, że Sam zaginął? Wczoraj...

— Pielęgniarki plotkowały — wzruszyłem ramionami i zamknąłem usta.

Ojciec patrzył na mnie przez kilka sekund i wyszedł, a ja miałem ochotę strzelić się w łeb. Kłamstwa piętrzyły się i piętrzyły, a to był dopiero począ-tek.

***

Sobota, 18 czerwca 2016, godzina 15:04

Z perspektywy Daniela:

Amy Stroup - Dark Runs Out

Po obiedzie i licznych, bezowocnych próbach skontaktowania się z Octa-vianem wyszedłem na dwór na umówione spotkanie z Meredith na placyku zabaw. Dziewczyna jeszcze się nie zjawiła, toteż spożytkowałem czas, huś-tając się i myśląc o wszystkich kłamstwach wypowiedzianych u mnie w do-mu.

Ciążyło mi to, że coraz bardziej oddalam się od taty, chociaż on sam się o to prosił, ale jednak, świadomość, że go okłamuję dawała mi się we znaki. Choć było gorąco, przeszły mnie ciarki po plecach.

Spojrzałem na ekran telefonu i westchnąłem — Meredith spóźniała się już ponad 10 minut. Chwilę potem podbiegła do mnie zdyszana. Nastolatka mia-ła na sobie czarną bluzkę z dużym dekoltem z guzikami, którą podwinęła sobie do łokci oraz dżinsowe białe szorty. Na jej widok znacznie podskoczyło mi ciśnienie.

Meredith spojrzała na mnie i pomiędzy nabieraniem powietrza wysapała:

— Już jestem. Sorry za spóźnienie.

Uśmiechnąłem się tylko i oboje podeszliśmy spacerkiem do stojącej nie-daleko budki z lemoniadą.

— Jak ci minął dzień? — zapytałem, podając jej duży kubek zimnego napo-ju.

Wziąłem też jeden dla siebie, zapłaciłem za oba i zaczęliśmy iść chodni-kiem. Ciepły wiatr muskał nas po twarzach, a słońce mile grzało.

— Dobrze — mruknęła Meredith, ale widząc moją minę, parsknęła śmie-chem. — No tak sobie. Moja starsza siostra ciągle mnie wykorzystuje, a ja nie umiem się jej przeciwstawić...

— Nie umiesz, czy nie chcesz? — zapytałem i po chwili zganiłem się w myślach.

— Sama nie wiem — westchnęła blondynka i wzięła łyk lemoniady. — Cza-sami czuję się wręcz bezsilna. Mona wiecznie czegoś chce i idzie po naj-mniejszej linii oporu, żeby to osiągnąć. Ja chyba po prostu nie potrafię się postawić...

Nastolatka zamilkła. Szliśmy w ciszy, a do mnie wreszcie coś dotarło — Meredith była sierotą. Miała siostrę — z jej słów wynikało, że wolałaby nie — ale straciła obojga rodziców w tak młodym wieku. Widać było, że stara się trzymać, ale jest to coraz trudniejsze.

— Jak myślisz, czemu taka jest? — zapytałem nagle.

— Chciałabym wiedzieć — wyznała Meredith ze smutkiem w głosie. — Nie zawsze taka była. Jak byłyśmy małe, spędzałyśmy dużo czasu ze sobą, ale potem coś się zmieniło. Odwróciła się ode mnie i zaczęła dręczyć.

Z oczu dziewczyny popłynęły łzy — ja i moje próby rozmowy z dziewczy-nami, które potrafię tylko doprowadzić do płaczu.

— Przepraszam, nie chciałem — zacząłem, na co Meredith objęła mnie ra-mionami.

Zaskoczony, przez chwilę nie wiedziałem, co zrobić. W końcu sam ją ob-jąłem i przytuliłem. Meredith załkała. Jej długie, jasne włosy łaskotały mnie po twarzy i wydzielały niesamowity zapach. Z każdą upływającą minutą robi-ło się coraz goręcej.

Nie wiem, jak długo tak staliśmy przytuleni. Meredith uwolniła mnie z uś-cisku i spojrzała na mnie wyraźnie zakłopotana.

— Przepraszam, nie wiem, co mnie napadło.

— To ja przepraszam — odparłem i dodałem: — Nie powinienem był pytać.

Meredith posłała mi delikatny uśmiech, przez co w jej policzkach zrobiły się dołeczki. Dziewczyna wyglądała po prostu uroczo.

Na moim czole pojawiły się kropelki potu, które szybko starłem. Musiałem zrobić kilka długich wdechów, bo żal praktycznie lał się z nieba. Meredith wachlowała się dłonią, ale na niewiele się to zdało, bo bardzo pobladła.

— Jak się czujesz? — patrzyłem na nastolatkę zaniepokojony. Kiedy nie od-powiedziała, poradziłem, by napiła się lemoniady. Tak też zrobiła i ode-tchnęła z ulgą. — Może pójdziemy do mnie? — zaoferowałem. — Nie lubię chodzić po dworze w takim skwarze.

Meredith zamrugała oczami i przytaknęła.

W milczeniu skręciliśmy w ulicę prowadzącą do mojego domu. Wzdłuż niej rosły drzewa, toteż mieliśmy sporo cienia i mogliśmy ochłonąć. Puste kubki po lemoniadzie wyrzuciłem do mijanego przez nas kubła.

Moja towarzyszka rozglądała się z zainteresowaniem po okolicy, która tęt-niła życiem — słychać było ćwierkanie ptaków, gaz odpalanego samochodu, a nawet odgłosy jakieś kopulującej pary.

Śmialiśmy się z tego jeszcze podchodząc pod drzwi. Zaprosiłem Meredith do środka i poszliśmy do kuchni, by napić się czegoś zimnego. Wyjąłem z lo-dówki sok jabłkowy, wziąłem z półki dwie szklanki i zaprowadziłem dziew-czynę do mojego pokoju.

Uśmiechnęła się tylko, widząc wysprzątany pokój. Lubię porządek, tyle wam powiem.

Meredith podeszła do mojego biurka i spojrzała na małą tablicę korkową nad nim wiszącą. Przyczepionych było do niej kilka zdjęć przedstawiających moich przyjaciół i mnie. Na jednym byliśmy w piątkę, Phoebe, Aria, Aaron, Zayn i ja — siedzieliśmy w ogródku rodziców Aaron i piekliśmy kiełbaski przy ognisku. Świetnie się wtedy bawiliśmy — aż uśmiechnąłem się na wspomnie-nie tamtego dnia.

Spojrzałem na koleżankę i zauważyłem, że jej uwagę przykuło inne zdję-cie. Fotografia przedstawiała Ricky i mnie, kiedy jeszcze byliśmy ra-zem — tuliliśmy się do siebie, siedząc w altanie przy jej domu. Mere-dith miała dziwny wyraz wypisany na twarzy, wyglądała, jakby chcia-ła coś powiedzieć, ale nie mogła.

— O co chodzi? — zapytałem, odwracając się plecami do biurka.

Blondynka otworzyła usta i po chwili je zamknęła.

— Czy wy... zerwaliście? — wskazała na zdjęcie z Ricky.

Kiwnąłem głową i usiadłem na łóżku. Nie chciałem o tym mówić i Mere-dith najwyraźniej to wyczuła, bo nie pytała dalej.

Przez długi czas siedzieliśmy w ciszy. W którymś momencie słowa same wyszły z moich ust.

Opowiedziałem jej praktycznie całe moje dotychczasowe życie — mówi-łem o mamie, która mnie porzuciła, o tacie, który tak naprawdę chyba nigdy mnie nie kochał, o moich najlepszych przyjaciołach, Zaynie i Phoebe (nie wspominałem, że ktoś ich porwał, a ja nie mam pojęcia, jak ich odnaleźć), o Kyle'u i naszej bardzo trudnej relacji.

Mówiliśmy o wielu innych sprawach, łatwych i trudnych, które trudno by-łoby tutaj przytoczyć. Czas mijał, godzina upływała za godziną, a nam nie kończyły się tematy do rozmowy. 

Siedzieliśmy na łóżku, potem leżeliśmy, rozmawiając. Jedliśmy przygoto-waną przeze mnie kolację (bardzo dobre kanapeczki), oglądaliśmy film, a konwersacja ciągnęła się w nieskończoność.

Ciąg dalszy nastąpi...

Rozdział 4.3 w niedzielę 18 lutego o 18:00!